Waarom zit ik in een giftige relatie?

‘Maar hij is ook heel lief!’ Ik hoor het me nog zeggen over de man die me regelmatig vernederde, aanrandde en structureel, mentaal en emotioneel, over mijn grenzen ging.

Wanneer we in een giftige relatie zitten, rekken we onze grenzen vaak zó op, dat we op den duur niet meer beseffen dat we grenzen hébben. We voelen al helemaal niet dat het gedrag van de ander zo destructief is, dat woorden als mishandeling of misbruik op zijn plek zijn. Waarom hebben we dat giftige gedrag vaak niet door en waarom blijven we maar trouw aan iemand die ons niet respecteert en eert? Daar zijn verschillende redenen voor, waarvan ik er graag een paar met je doorneem.

Onveiligheid

Op de eerste plaats komen we bijna altijd uit gezinssituaties die onveilig waren. Ouders die onvoldoende aanwezig waren, ambivalent in hun gedrag, met verslavingen of extreme denkbeelden. Misschien moest jíj zorgen voor één van hen, was één van je ouders depressief of had hij of zij een mentale verstoring, waardoor jij de ouder werd in het gezin. Er kan sprake zijn geweest van lijfstraffen of andere vormen van mishandeling, misbruik of verwaarlozing. En ‘milder’ kan ook: je hebt misschien niet aangeleerd gekregen wat jouw grenzen zijn en hoe je die gezond kunt stellen, doordat je opgroeide met heel zachte ouders die harmonie zochten en elk conflict uit de weg gingen. Die je meegaven altijd lief te zijn en zorgzaam. En nu… nu ben je lief en zorgzaam voor iemand die jouw grenzen en welzijn niet respecteert.

Redden

Op de tweede plaats willen we vaak aan het begin van de relatie de ander redden. De man waar ik over schrijf, vertelde me dat hij geen vrouw kende die hij echt kon vertrouwen. Voor mij was dat het haakje: ik zou wél een vrouw zijn die hij kon vertrouwen! Ik zou er ALTIJD voor hem zijn. Ik zou hem niet teleurstellen en ik zou een luisterend oor zijn. En dat werd ik allemaal. Zelfs toen het me mijn mentale, emotionele, seksuele en fysieke gezondheid kostte. Ik kón niet loslaten, want ik had met mezelf afgesproken dat ik de ander trouw zou zijn. Daarbij kon ik hem toch ónmogelijk teleurstellen of pijn doen?

Opgaan in de ander

En dan is er nog de symbiose die je zoekt om je veilig te voelen. Je wilt heel graag opgaan in de ander, zodat je zeker weet dat jullie een team vormen en niet uit elkaar gaan. Dat de ander je altijd geeft wat je nodig hebt én andersom: jij geeft alles wat je hebt, voldoet aan elke eis, geen vraag is te veel. Die symbiose is het doel, maar heel vaak neem je op den duur genoegen met de kruimels: als die kruimels maar spontaan bij de ander vandaan komen. Een lieve app, een knuffel, een compliment: dat is vaak, gaandeweg de relatie, voldoende om te blijven. Want, de ander is toch ook lief? En jij hebt toch aan jezelf en de ander beloofd om die betrouwbare partner te zijn?

Gezond begrensde relaties

Ik kon pas uit deze giftige relatie stappen toen ik in therapie ging en ik leerde over co-dependentie. Over hoe mijn grenzen in mijn verleden al stuk waren gegaan door het seksueel misbruik en de onveiligheid thuis. Door te leren over het belang van gezonde relaties en door mijn verslavende gedrag onder ogen te zien van het redden van de ander en het speciaal willen zijn.

Als jij dit (een klein beetje) herkent in jouw leven, dan is het belangrijk dat je hiervoor hulp vraagt. In je eentje lukt het vaak niet om hieruit te komen. Weet je dan ook meer dan welkom bij Ontdek je Heilige Graal. Jij bent het waard om gezond begrensde relaties te hebben.

Spreekt dit artikel je aan? Meld je dan aan voor de online-training: Hoe (her)stel ik gezonde grenzen? Lees ook eens de boeken van Ontdek je Heilige Graal. Ben je nieuwsgierig geworden naar wat we allemaal organiseren? Geef je dan op voor één van onze events. Je kunt ook eens luisteren naar onze podcast voor meer inspiratie.

Ik ben Rianne van Kuil, auteur van Ontdek je Heilige Graal – Jouw heldenreis van trauma naar heling, trauma- en ervaringsdeskundige en podcastmaker. Ik geloof dat volledige heling van trauma mogelijk is en begeleid mensen op die reis.

De foto bij het artikel is van Iphoto – CalypsoArt