Wat wil je weerstand je vertellen?

‘Hai, met Rianne. Ik zoek hulp. Ik denk voor mijn verslaving. Ik heb een relatieverslaving, geloof ik… Oh, u kunt mij niet helpen? Maar u heeft wel een ander nummer. Nee, dat hoeft niet. Of… ach geef het maar. Misschien bel ik het een keer. Dank.’ Ik had die dag ál mijn moed verzameld om met een verslavingskliniek te bellen. Voor het eerst in mijn leven lichtte ik aan een vreemde een tipje van de sluier van mijn ellende op, om die heel snel weer te laten zakken zodra ik begreep dat ik er niet terecht kon. Ik was ab-so-luut niet van plan het nieuwe nummer te bellen. Ik moest er niet aan denken om nóg een keer mijn verhaal te doen. Ik ervoer dikke vette WEERSTAND.

Weerstand was tot die dag het rode stopbord waar ik vooral naar luisterde. Ik maakte heel snel rechtsomkeert zodra ik ‘m tegenkwam. Weerstand gaf me een onrustig gevoel, een gevoel van afkeer, van angst, van geen zin, van NEE.

Heel veel later zou ik leren dat weerstand juist dé richtingaanwijzer is om je naar je pijn, angst, ongemak of oude wonden te brengen. Naar overtuigingen die je al lang in je draagt, naar onveiligheid en zelfs trauma. Ik leerde met de tijd dat weerstand iets is om juist naar tóe te bewegen, elke keer weer. Waarom?

Weerstand geeft je supersnel zicht op wat er in je leeft, maar wat door je overlevingssysteem hardnekkig verborgen gehouden wordt. Het wijst je vaak op twee dingen: verandering of angst.

Verandering is soms hard nodig, maar wat kunnen we ons ertegen verzetten!. Bang dat de broodnodige verandering ons niet gaat brengen wat we zoeken, houden we vaak vast aan wat al lang ongezond voor ons is geworden: een baan, een relatie, een huis. We zijn vaak zo bang voor verandering, dat we liever vasthouden aan wat we kennen dan dat we dit loslaten en de sprong in het diepe wagen.

Ook zijn we vaak bang voor afwijzing of voor verlies, voor pijn dus. We zijn bang dat iemand ons in verlegenheid brengt, bang voor schaamte, bang om het niet te kunnen, bang dat we ergens niet thuishoren. Of we zijn bang voor ons gevoelsleven, onze pijn of onze overtuigingen. Hierdoor willen we niet stilstaan bij al onze ongemakkelijke gevoelens van onrust of frustratie en lopen we hier met een grote boog omheen. GEEN ZIN! NIET NU! HET KOMT NIET UIT! We vluchten, vechten of verdoven: alles om maar niet naar de pijn en het ongemak toe te bewegen.

Met de tijd heb ik geleerd om, élke keer dat weerstand zich aandiende, er juíst naar toe te bewegen. Het wilde me altijd iets vertellen, vaak genoeg zelfs iets heel waardevols. Ik leerde vooral dat ik mijn pijn áltijd aan kon en de noodzakelijke verandering áltijd iets opleverde.

Om dit te leren, is het belangrijk dat je je weerstand bevraagt: ‘Weerstand, wat wil je me vertellen? Welke verandering wil ik niet aan en waarom niet? Waar ben ik bang voor? Waarom heb ik hier geen zin in? Wat weerhoudt me ervan om hier naartoe te bewegen?’. Probeer het antwoord te voelen en niet te bedenken. Weerstand is een gevoel en moet dus met gevoel bevraagd en beantwoord worden.

Die dag, dat ik hulp zocht, besloot ik uiteindelijk toch voorbij mijn weerstand te kijken. Doodeng vond ik het. Maar, het bleek mijn redding. De dame, die ik de tweede keer aan de telefoon kreeg, werd een engel op mijn pad. Dankzij haar begon mijn helingsproces, dat ruim 10 jaar zou duren en waarin ik honderden keren mijn weerstand zou tegenkomen en bevragen. Elke keer met antwoorden als gevolg. Weerstand werd mijn leermeester, mijn mentor. En dat wens ik jou ook toe.

Spreekt dit artikel je aan? Lees dan ook eens de boeken van Ontdek je Heilige Graal. Ben je nieuwsgierig geworden naar wat we allemaal organiseren? Geef je dan op voor één van onze events. Je kunt ook eens luisteren naar onze podcast voor meer inspiratie. Aflevering 84 gaat over wat weerstand ons wil vertellen.

Ik ben Rianne van Kuil, auteur van Ontdek je Heilige Graal – Jouw reis van trauma naar
heling, trauma- en ervaringsdeskundige en podcastmaker. Ik geloof dat volledige heling van trauma mogelijk is en begeleid mensen op die reis.

Fotocredit: iStock